Ga naar hoofdinhoud

Eugenia, die vanuit Oekraïne naar Nederland vluchtte, pakte haar talent weer op om de juiste mensen bij elkaar te brengen.

Bij OnlyHuman ervaren we ons werk in de publieke sector als een manier om onszelf te ontwikkelen én bij te dragen aan de maatschappij waarin we leven. Om te laten zien dat werken geluk brengt, gaan we in deze driedelige serie in gesprek met drie van onze mensen. Drie mensen die hun mens-zijn met volle overtuiging in hun werk stoppen.

Te beginnen bij Eugenia Guslista, die vanuit Oekraïne naar Nederland vluchtte en binnen tweeënhalf jaar de taal leerde én haar talent weer oppakte om de juiste mensen bij elkaar te brengen.

Wie ben je en wat doe je?

Ik ben Eugenia, achtendertig jaar en vluchtte tweeënhalf jaar geleden naar Nederland, één week nadat de oorlog uitbrak in Oekraïne. Ik was daar al heel lang recruiter, bijna mijn hele leven al. Toen ik naar Nederland kwam, was het voor mij dus duidelijk dat ik weer verder wilde als recruiter.

Dus dat deed ik, bij verschillende bedrijven. En nu, met veel plezier, voor OnlyHuman, als recruiter en recruiter assistant. Ook nu weer ben ik bezig de juiste mensen op de juiste plek te krijgen.

Hoe ben je terechtgekomen in het werk dat je doet?

Ik hou ervan om met mensen te praten. Nog mooier vind ik het als ik ze daarbij kan koppelen met wat hen drijft en blij maakt. Op het moment dat ik merk dat werkgever en werknemer bij elkaar passen en wat voor elkaar kunnen en willen doen, dan word ik heel blij. Recruitment past dan goed, natuurlijk.

Wat maakte dat je voor deze functie koos?

Ik wil mezelf altijd ontwikkelen, dus wilde ik nadat ik gevlucht was graag door op wat ik kon: ruim zestien jaar ervaring in recruitment.

De ICT-sector in Oekraïne is heel modern, dus dat was voor mij een relatief makkelijke overstap hier. Ik begon bij commerciële bedrijven en heb daar een fijne tijd gehad.

En toen kwam OnlyHuman op mijn pad. Wat meteen opviel: de ontzettend aardige mensen. De naam doet OnlyHuman dus eer aan: ik voelde aan alles, het is niet alleen de naam. Een duidelijk voorbeeld van practice what you preach. Zo had ik de afgelopen weken bijvoorbeeld best wat moeilijke dingen in mijn leven. Ik merkte hoe mijn collega’s er voor mij waren, hoe betrokken ze waren. Dat is speciaal.

 

Wat vind je uitdagend aan je werk?

Wat wel interessant is: de uitdaging is hier in Nederland heel anders dan in Oekraïne. Net als in Nederland groeit de ICT-sector daar enorm. Maar waar het daar moeilijk was om specialisten te vinden, is dat hier een stuk makkelijker. Alleen is hier het vinden van de perfecte match, voor de juiste opdrachtgever, in de juiste vorm en voor de juiste termijn, ingewikkelder. Dat is een mooie uitdaging hier.

Verder is het voor mij natuurlijk een uitdaging de taal goed te beheersen en de cultuur en maatschappij goed te leren kennen. Ik begon dus met Engels, dat kon hier gelukkig. En vanaf daar was het motivatie, motivatie en motivatie. Nu, twee jaar later, kunnen we dit interview doen. Natuurlijk geldt dat ik nog veel te leren heb, nog meer als het om schrijven gaat. Maar ik ben gedreven dat allemaal te leren.

Wat me specifiek in de publieke sector opvalt, zijn de hoge eisen die er gesteld worden als het gaat om het koppelen van werkgevers en werknemers. In andere sectoren was ik gewend om een match te maken op basis van een paar overeenkomsten. In de publieke sector is het allemaal veel preciezer. Daar moeten werkgever en werknemer op meer manieren dan alleen wat eenvoudige functie-eisen bij elkaar passen.

Wat maakt dat je ‘s ochtends de motivatie voelt om te doen wat je doet?

Wat ik mooi vind is dat de mensen bij OnlyHuman niet alleen aardig en behulpzaam zijn, maar ook professioneel. Iedereen zit strak op de gestelde doelen en werkt binnen de afgesproken tijden. Mensen denken met opdrachtgevers mee, voeren goede gesprekken. Daar kan ik van leren en dat motiveert me om het beste uit mezelf te halen. Dat resultaatgerichte in mij, herken ik in mijn collega’s. Dat werkt gewoon fijn.

Een ander aspect dat ik mooi vind is de verantwoordelijkheid die ik voel om goede specialisten te vinden. Dat is leuk om te doen, uitdagend én het is belangrijk werk, zeker binnen de publieke sector.

Hoe maak je de wereld een klein beetje mooier met wat je doet?

Wat me raakte is dat ik iemand uit mijn schooltijd hielp aan een baan binnen dezelfde organisatie als waar ik werkte. Die persoon kwam later naar me toe en liet me weten zo ontzettend blij te zijn met die baan. Dat kunnen doen voor iemand en dan vervolgens die dankbaarheid zien, dat is mooi.

Wanneer had je voor het laatst een lach op je gezicht?

Eigenlijk elke keer weer als ik een doel kan afvinken. Dat is dat resultaatgerichte in mij. Laatst nog zocht een collega van me een bepaalde specialist. Tijdens het invoeren van kandidaten in ons systeem, kwam ik precies de juiste persoon tegen. Of het uiteindelijk iets wordt, weet ik nog niet. Maar het was al mooi dat ik kon helpen.

Wat weten mensen niet over jouw werk wat je wel belangrijk vindt?

Hoeveel er komt kijken bij het leren van de taal en het ontdekken van de cultuur. Daar zitten ontzettend veel nuances in. En die cultuur verschilt dan ook nog eens per werkgever. Zo ontdekte ik bijvoorbeeld dat het op sommige plekken niet wordt gewaardeerd als je te vroeg bent. Terwijl dat op andere plekken weer heel anders is. Dat is elke keer weer even wennen.

 

In deel twee lees je ons interview met Anja, die werkt als communicatieadviseur bij het ministerie van Justitie en Veiligheid, voor het Programma Opvang Oekraïense Ontheemden.

In het derde en laatste deel in deze serie lees je ons interview met Yorgos, die werkt als online communicatieadviseur op de nieuwsredactie bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst.

 

Inhoud