Bij OnlyHuman ervaren we ons werk in de publieke sector als een manier om onszelf te ontwikkelen én bij te dragen aan de maatschappij waarin we leven. Om te laten zien dat werken geluk brengt, gaan we in deze driedelige serie in gesprek met drie van onze mensen. Drie mensen die hun mens-zijn met volle overtuiging in hun werk stoppen.
Voor dit derde deel spraken we Yorgos Maijenburg, online communicatieadviseur op de nieuwsredactie bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst.
Wie ben je en wat doe je?
Ik ben Yorgos, 42 jaar, en ik werk via OnlyHuman als communicatieprofessional bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst, in het social media team. Ik werk aan het maken van content én aan het luisteren naar wat Nederland zegt: wat wordt er door verschillende groepen gezegd op social media over de thema’s waar we mee bezig zijn?
Zo lees ik bijvoorbeeld rapporten uit, waarin staat wat er rond immigratie wordt gezegd over het politiek hete thema immigratie. Daar doe ik verslag van en schakel ik over met woordvoerders. Ook reageer ik op vragen en berichten, juist om de nuance aan te brengen en het verhaal van de Immigratie- en Naturalisatiedienst te vertellen.
Alles bij elkaar weten we op die manier beter wat er speelt in de maatschappij. En hebben we het door als er dingen zijn die worden gezegd waar de politiek iets mee kan.
Hoe ben je terechtgekomen in het werk dat je doet?
Mijn directe collega is ziek en het team zocht een vervanger. Ik was daar geschikt voor, want hiervoor werkte ik bij het Ministerie van Volksgezondheid en Wetenschap, binnen het corona communicatieteam. Daar beantwoordde ik vooral vragen van mensen. Ook daar was ik dus bezig met: wat speelt er en wat kan ik ermee?
Na het hoogtepunt van de crisis bewoog ik steeds meer toe naar het analyseren van kritiek binnen de samenleving. Dat leek dus veel op wat ik nu doe.
Wat maakte dat je voor deze functie koos?
We konden het meteen met elkaar vinden. Al tijdens het sollicitatiegesprek konden we met elkaar lachen, onszelf zijn. Ik had het idee dat we elkaar begrepen. Dat werkt heel prettig en dat voelt nog elke dag zo.
Qua werk sloot het natuurlijk goed aan op wat ik deed. Bovendien: ik vind al die mensen die op actuele onderwerpen leeglopen op social media interessant. Het is puur, ongefilterd, mensen zijn verdrietig of boos. Dat maakt het heel echt, en belangrijk om er wat mee te doen.
Wat vind je uitdagend aan je werk?
Ik zit steeds in een storm van reacties, beslissingen en ophef. Dat is spannend. Verder zit ik ook niet stil, voor mijn gevoel. Want ik werk op allerlei locaties, in Den Haag en thuis. Ook werk ik afwisselend achter een scherm en op locatie: ik ga vaak genoeg kijken wat er nou precies gebeurt. Zo zit ik er dicht op.
Verder vind ik het boeiend om te weten wat er wordt gezegd over maatschappelijke discussies. In traditionele media, maar ook in nieuwe media, inclusief de obscure websites waar best heftige dingen worden gezegd.
Als er bijvoorbeeld misstanden rond asielzoekers in de media komen, wordt er van alles geroepen. Mooie dingen, nare dingen, begrijpelijke dingen en lastige dingen. Dan de zin van de onzin scheiden en sommige dingen laten voor wat ze zijn, dat is soms heel lastig.
Wat maakt dat je ‘s ochtends de motivatie voelt om te doen wat je doet?
Elke dag is weer anders. Soms zien we maatschappelijke discussies aankomen, maar vaak ook niet. Dan staat er ineens iets in de krant en is heel Nederland in rep en roer. Duizenden berichten komen er dan voorbij. Daar ben je echt wel even mee bezig.
Om op zo’n moment, middenin die storm, een beeld te krijgen van wat er speelt, daar ga ik heel goed op. Bovendien voelt het bijzonder om in de dode hoek te zitten van de politiek: ik zie en hoor de dingen die anders buiten beschouwing blijven.
Hoe maak je de wereld een klein beetje mooier met wat je doet?
Er wordt geluisterd naar mensen die anders het gevoel hebben te worden genegeerd. Mede dankzij mijn werk weten mensen die beleid bedenken en bepalen, wat er speelt in de samenleving. Zo doen meer mensen mee en begrijpen meer mensen waarom bepaalde besluiten worden genomen. Zeker in deze tijd, waarin het overheidsvertrouwen laag is, is dat cruciaal: naar binnen brengen wat er buiten wordt gezegd.
Wanneer had je voor het laatst een lach op je gezicht?
Die had ik vanochtend nog. We bespraken een debat in de Tweede Kamer, waarin naast de ernst ook grappige situaties de revue passeerden. Dat hebben we allemaal gezien, en dan moet een grap ook wel kunnen – en dat gebeurt dan ook.
Wat weten mensen niet over jouw werk wat je wel belangrijk vindt?
Niet overal is een duidelijk antwoord op te geven. Iedereen heeft vragen. Vaak best wel complexe vragen, over gevoelige thema’s. Daar is niet altijd een antwoord op, en zeker geen eenzijdig antwoord. Dus geven we die vaak bewust niet. Niet uit onwil, maar omdat het niet aan ons is, of omdat wij dat antwoord niet kunnen geven.
Lees ook deel 1 van ons interview met Eugenia, die tweeënhalf jaar vanuit Oekraïne naar Nederland vluchtte en nu recruiter is bij OnlyHuman.
Lees ook deel 2 van ons interview met Anja, die werkt als communicatieadviseur bij het ministerie van Justitie en Veiligheid, voor het Programma Opvang Oekraïense Ontheemden.
