Bij OnlyHuman ervaren we ons werk in de publieke sector als een manier om onszelf te ontwikkelen én bij te dragen aan de maatschappij waarin we leven. Om te laten zien dat werken geluk brengt, gaan we in deze driedelige serie in gesprek met drie van onze mensen. Drie mensen die hun mens-zijn met volle overtuiging in hun werk stoppen.
Voor deel twee spraken we Anja Kreileman, senior communicatieadviseur bij het Ministerie van Justitie en Veiligheid. Daar werkt ze onder andere aan het programma ‘Opvang Oekraïense Ontheemden’.
Wie ben je en wat doe je?
Ik ben Anja, bijna 57 jaar, opgegroeid in een gezin waarin studeren niet aan de orde was. Ik ben al jong gaan werken en heb daarna twee jaar Schoevers gedaan (Europees Secretaresse), om secretaresse / management assistent te worden. Daarna heb ik binnen- en buitenland gewoond en gewerkt. Steden als Parijs, Londen, Milaan en Stuttgart kwamen voorbij. Maar: ik ontdekte dat het vak van secretaresse toch niet helemaal mijn passie was.
Toen ik terugkwam naar Nederland, deed ik naast mijn baan als management assistent verschillende opleidingen in de richting van marketing en communicatie. NIMA Marketing A, NIMA Marketing B, en toen ik ontdekte dat ik vooral marketingcommunicatie interessant vond, deed ik ook nog NIMA PR A en NIMA PR B gedaan.
Daarna wilde ik graag de overstap maken naar de overheid. Dat was lastig, maar uiteindelijk lukte het begin 2003 om een baan te vinden bij de gemeente IJsselstein, waar ik woon. Daar deed ik een functie tussen communicatie en managementassistentie in. Dat was best een stap terug in verantwoordelijkheid en salaris, want daarvoor was ik marketingmanager bij een internationaal bedrijf.
Toch was het dat waard, want ik voelde me er op mijn plek. Om mijn vaardigheden verder te ontwikkelen en ook de specifieke wereld van de overheid goed te begrijpen, deed ik nog een opleiding tot senior adviseur overheidscommunicatie.
Ook als professional het verschil maken?
Goed nieuws: dat kan.
Hoe ben je terechtgekomen in het werk dat je doet?
Na vele jaren vaste banen bij gemeenten deed ik een interim-klus bij het RIVM. Na weer een lange vaste baan bij de GGD kwam ik terecht bij detachering via OnlyHuman. Ik ontdekte namelijk dat ik graag afwisseling wilde, maar ook ergens bij wilde horen. OnlyHuman bood dat.
Daar kwamen allerlei opdrachten voorbij, totdat ik in 2023 op een opdracht bij Binnenlandse Zaken zat waar ik inhoudelijk niet helemaal op mijn plek zat. Bij OnlyHuman is er dan gelukkig begrip en ruimte om te wisselen, want de overtuiging is daar dat je blij moet zijn in wat je doet.
En zo kwam ik terecht in de opdracht die ik nu doe: 12 uur per week voor het programma Grenzen en Veiligheid en 24 uur per week voor het programma Opvang Oekraïense Ontheemden.
Wat maakte dat je voor deze functie koos?
Het begon bij de beelden van de Russische invasie. Ik wilde graag wat doen. Dat, gecombineerd met het menselijke aspect dat ik sowieso zoek in mijn werk, maakte dat ik voor deze opdracht koos. Bovendien heb ik in allerlei landen gewoond en vroeg ik me daardoor weleens af hoe het zou zijn om te móeten verhuizen in plaats van dat je dat vrijwillig doet. Vreselijk lijkt me dat.
Daarbij komt nog dat ook mijn eigen familie ooit te maken had met oorlog en dat meerdere generaties daar last van hadden. Ik zag dus veel redenen om een kleine, maar mooie rol te gaan spelen in het helpen van vluchtelingen uit Oekraïne.
Wat vind je uitdagend aan je werk?
Ik heb dagelijks met allerlei partijen te maken. Denk aan gemeenten, veiligheidsregio’s en NGO’s zoals VluchtelingenWerk Nederland. Het is dan best complex om het beleid naar iedereen begrijpelijk en tijdig te communiceren. En daarbij zoveel mogelijk hun signalen, inzichten en wensen mee te nemen.
Dan denk ik bijvoorbeeld aan mijn werk voor zogeheten ‘derdelanders’, mensen die in Oekraïne waren toen Rusland aanviel, maar niet de Oekraïense nationaliteit hadden. Dat is een aparte groep met eigen uitdagingen bovenop de ‘gewone’ uitdagingen waar vluchtelingen mee te maken hebben. Hun land van herkomst werd als veilig gezien en daarom zouden ze daar naartoe moeten terugkeren. Zeker toen het beleid steeds veranderde als gevolg van rechtszaken die werden aangespannen. Daardoor ontstond nóg meer onzekerheid. Het helder uitleggen van het Nederlandse beleid was dus een flinke uitdaging.
Veel mensen, zowel de derdelanders als werknemers bij gemeenten en veiligheidsregio’s, wisten niet waar ze aan toe waren. Het was wachten, en wachten, en wachten. Daarover communiceren, waarbij ik me zo goed mogelijk probeer te verplaatsen in die doelgroep, was zowel enorm pittig als enorm belangrijk.
Wat maakt dat je ‘s ochtends de motivatie voelt om te doen wat je doet?
De gevarieerde mix van mensen waarmee ik werk is bijzonder bevlogen. De sfeer is goed en ik merk dat iedereen behulpzaam is naar elkaar. We doen het met elkaar, zo is het gevoel op de werkvloer. Dat maakt dat ik er ook écht bij hoor, ook al ben ik ‘extern’.
Hoe maak je de wereld een klein beetje mooier met wat je doet?
Het begrijpelijk uitleggen van ingewikkeld beleid, aan een kwetsbare groep mensen, dat voelt als erg waardevol. Als zij beter weten wat hun mogelijkheden zijn en waar ze aan toe zijn, dan heb ik het idee dat ik iets heb bijgedragen wat van betekenis is voor mensen die dat goed kunnen gebruiken.
Zo hebben we laatst het vernieuwde aanmeldproces voor vluchtelingen uit Oekraïne verhelderd door het beeldender uit te leggen. Zo begrijpen ze de situatie waarin ze zitten beter. Dat maakt dus echt een verschil.
Ook mooi aan mijn werk vind ik dat we met z’n allen bijdragen aan het draagvlak onder Nederlanders om vluchtelingen uit Oekraïne op te blijven vangen. Want we merken dat hoe beter we dingen kunnen uitleggen, hoe meer Nederlanders het beleid snappen en vaak ook steunen.
Wanneer had je voor het laatst een lach op je gezicht?
Het mooie is dat we überhaupt veel met elkaar lachen. Dat scheelt, vooral als er keuzes worden gemaakt die niet per se de jouwe zijn maar die je wel zo goed mogelijk moet uitleggen. Want we zijn natuurlijk afhankelijk van politieke keuzes. Dan is het fijn als je daar met vertrouwen, verwondering én een lach naar kunt kijken met elkaar.
Wat weten mensen niet over jouw werk wat je wel belangrijk vindt?
Toen ik bij gemeenten werkte, hadden mijn collega’s en ik het idee dat ministeries zaken op het laatste moment zomaar over de schutting kieperden. Nu ik aan de andere kant zit, zie ik hoe hard er wordt gewerkt en wat erbij komt kijken om tot besluiten te komen waar gemeenten mee aan de slag kunnen.
In het derde en laatste deel in deze serie lees je ons interview met Yorgos, die werkt als online communicatieadviseur op de nieuwsredactie bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst.
Lees ook het interview met Eugenia, recruiter bij OnlyHuman, die tweeënhalf jaar geleden vanuit Oekraïne naar Nederland vluchtte.
